Inleiding
Tijdens mijn bezoeken aan slagerijen hoor ik het keer op keer terugkomen:
“We vinden geen volk meer.”
“Waar zitten de jonge slagers?”
“Wie wil dit vak nog doen?”
Het tekort aan jonge vakmensen in de slagerswereld is geen klein probleem meer — het is een existentiële uitdaging geworden. Wie vandaag een slagerij runt of denkt aan overlaten, weet dat personeel vinden moeilijk is. Maar misschien wordt het tijd om dit probleem anders te bekijken.
Een verrassende les uit de avondschool
Onze zoon Axel besloot zich in te schrijven voor de avondopleiding slager/spekslager. Niet omdat hij per se slager wil worden, maar omdat hij de branche beter wil begrijpen.
Na zijn eerste avond kwamen we thuis met cijfers die je doen slikken:
- In héél Vlaanderen volgen momenteel slechts 200 jongeren de slagersopleiding.
- Verspreid over zes jaar betekent dit gemiddeld ongeveer 35 afgestudeerden per jaar die de arbeidsmarkt betreden.
Dat is… bitter weinig.
De eerste raad die Axel kreeg van zijn medestudenten was trouwens niet hoopgevend:
“Ga niet bij een slager werken — te veel uren, onregelmatig werk, en het loon is niet in verhouding.”
“Ga beter naar een grootwarenhuis — betere voorwaarden, recup, doorgroeimogelijkheden.”
Een week later stond een fabrikant voor de klas: hij zocht twee slagers en bood €25 per uur. Op dat moment had ik even de indruk dat Axel sneller dan verwacht voor een andere werkgever zou kiezen 😅.
Van leerjongen tot vakman — en de tijden veranderen
Ik herinner me nog goed mijn eerste dag als leerjongen. Ik had het geluk dat ik mocht starten op mijn verjaardag.
’s Morgens vroeg begonnen, de hele dag bouletten helpen maken — afgevuld, manueel gedraaid, gekookt… en de hele tijd keken mijn collega’s met een grijns:
“We zullen wel zien of hij plooit.”
“Hij zal weten wat werken is.”
Dat was toen normaal. Hard werken hoorde erbij. Maar ondertussen zijn de tijden veranderd. Vrije tijd, levenskwaliteit en flexibiliteit zijn vandaag minstens even belangrijk als het werk zelf. En eerlijk? Veel slagers hebben die verschuiving nog onvoldoende meegepakt.
De harde cijfers
De vergelijking met andere ambachtelijke beroepen is confronterend.
In 2020 telden de horecascholen in Vlaanderen meer dan 3.200 leerlingen — een sector die óók zwaar werk en lange dagen kent. Waarom kiezen jongeren dan eerder voor horeca dan voor het slagersvak?
Misschien hebben initiatieven zoals de Belgian Butchers Bull, die schitterden in Parijs, het potentieel om het beroep terug aantrekkelijker te maken. Maar het moet breder gedragen worden dan dat.
Ook de loonverschillen zijn niet te negeren:
- Belgische slagers verdienen gemiddeld tussen €15,64 en €18,15 per uur.
-
In Nederland verdienen zelfstandige slagers (ZZP’ers) tussen €4.100 en €9.200 per maand, afhankelijk van de regio.
(De laagste lonen zijn daar voor leerlingen.)
Dat is een enorm gat. En jongeren zijn niet blind voor zulke cijfers.
De grote vragen die we ons moeten stellen
Als sector moeten we durven de hand in eigen boezem te steken.
Een paar vragen die ik me stel:
- Waarom is ons vak niet sexy meer? Waarom lijken we een uitstervend ras?
- Ligt dit alleen aan de jeugd, of ook aan hoe wij het vak tonen en organiseren?
- Wie neemt het initiatief om de instroom opnieuw op gang te trekken?
- Hoe gebruiken we de werkuren van een slager? Efficiënt of traditioneel zonder nadenken?
- Welke doorgroeimogelijkheden bieden we eigenlijk aan jonge mensen?
Als we jonge vakmensen willen aantrekken, moeten we meer bieden dan “een goed mes en een vroege wekker”. We moeten tonen dat er toekomst, trots en ontwikkeling in het vak zit.
Van kostenpost naar toegevoegde waarde
Te vaak worden slagers gezien als kostenpost.
Uren die zo laag mogelijk moeten blijven. Lonen die “niet te hoog” mogen zijn.
Maar stel dat we het perspectief omdraaien?
👉 Wat als we medewerkers beschouwen als toegevoegde waarde in plaats van louter kosten?
👉 Wat als we investeren in opleiding, doorgroei en betrokkenheid?
👉 Wat als we jonge mensen ruimte geven om mee te denken, te moderniseren en trots te zijn op hun stiel?
Dan veranderen niet alleen de cijfers, maar ook de sfeer in de zaak.
Tot slot
We hebben fantastische vakmensen in onze sector. Mensen met passie, kennis en inzet. Maar als we willen dat de volgende generaties dit stokje overnemen, moeten we durven veranderen.
De cijfers liegen niet.
Maar ze hoeven geen doemscenario te zijn.
Ze kunnen ook het begin zijn van een nieuwe, sterke generatie Belgian Butchers.
👉 Slagers gezocht — ja.
Maar vooral: trots, visie en samenwerking gezocht.
Wil je om de 2 weken dit soort inzichten ontvangen?
Schrijf je gratis in voor onze nieuwsbrieven, zonder reclame, die je écht helpen.
Ps: Deel dit met een collega-slager die klaagt dat klanten wegblijven.